Deel 7: Uitzichtloos

Ik voelde me intens verdrietig

’s Nachts lag ik lekker tegen mijn man aan, toen mij ineens een enorm gevoel van verdriet overviel. Een uur lang heb ik in zijn armen liggen huilen. Alle angsten, zorgen en negatieve gedachten leken in de nacht 10 keer zo groot. Ik voelde me intens verdrietig en was enorm angstig voor de toekomst.

Eerder die week had ik een heel fijn gesprek met mijn vader gehad. Zijn wijze woorden hadden mij wat rust gegeven en ervoor gezorgd dat mijn angsten wat afnamen. Dit alles leek  als sneeuw voor de zon verdwenen. De angst nam met de dag weer toe.

Ik was zo bang dat ons gezin uit elkaar zou vallen

Die week waren er steeds kleine triggers die zorgden voor heftige angstgedachten en golven van paniek. Zo gaf ik mijn vriendin een dvd-tip voor de verjaardag van mijn oudste dochter. Zij vroeg of we deze film op dvd of blu-ray wilde hebben. Ik benoemde dat een dvd prima was, zodat de kinderen bij lange afstanden de film ook in de auto konden kijken. Meteen schoot de gedachte door mijn hoofd “wat als er straks niet een film is die ze alledrie leuk vinden?” En  daarop volgend “zullen we dan nooit meer als gezin dingen samen gaan doen, alleen nog maar opgesplitst?” Al deze gedachten kwamen in een stroomversnelling op mij af en maakten dat ik mij heel verdrietig en angstig voor de toekomst voelde. Zo bang dat ons gezin uit elkaar zou vallen. Ik realiseerde me des te meer hoe vaak zulke triggers in een week voorkwamen en hoeveel energie het mij kostte om al die gedachten en angsten te reguleren.

Op sommige dagen voelde het alsof ik hier nooit meer uit ging komen

Tegelijkertijd kwam ik er stukje bij beetje achter dat mijn stemming en angsten niet alleen te maken hadden met de komst van de baby. Ik merkte dat ik eigenlijk al vanaf begin van het jaar niet lekker in mijn vel zat en heel erg zoekende was naar wat ik nou écht wilde in het leven. Voor het eerst in mijn leven wist ik het gewoon niet en dat frustreerde mij. Daarnaast kón ik op dat moment ook niet van alles gaan ondernemen. Los van het feit dat ik al bijna 27 weken zwanger was, had ik mijn handen vol aan mijn eigen proces en mijn gezin. Ook dat frustreerde me. Ik zat in een soort impasse en op sommige dagen voelde het alsof ik daar nooit meer uit zou komen.

Normaal gesproken genoot ik zo van mijn gezin en haalde ik zoveel geluk uit de fijne momenten met hen, alleen kon ik nu vaak niet meer bij dat gevoel komen. Ik voelde me zo afgestompt dat ik die mooie momenten gewoon niet meer écht kon voelen.
De angst dat ik mij voor altijd zo zou voelen, was soms zo overheersend dat ik bijna geen hoop meer zag voor de toekomst.