Deel 5: Stilte voor de storm

Voor het eerst was ik blij en trots dat ik zwanger was

Inmiddels was ik alweer 20 weken zwanger. Op een vrijdagochtend stond de 20-wekenecho gepland. De nacht van te voren had ik nauwelijks geslapen. Ik was bang dat de baby een groeiachterstand zou hebben door alle spanning en al mijn angsten. Gelukkig hadden we al om 09.15 uur een afspraak. Alles werd uitgebreid bekeken en gelukkig was alles helemaal goed. Ook met de groei was niks mis; de baby groeide mooi volgens het gemiddelde. Toen ik dat hoorde voelde ik me erg opgelucht. Daarna vertelde de echoscopist, op ons verzoek, dat we een meisje kregen.
Eenmaal thuis hebben we familie en vrienden gebeld en voor het eerst sinds ik zwanger was, voelde ik me écht blij en trots. Mijn man en ik hadden van te voren al afgesproken dat we deze dag iets leuks samen zouden gaan doen en ook eindelijk iets voor de baby zouden gaan kopen. Ik had namelijk tot dat moment nog niks gekocht. Mijn hoofd stond er niet naar.

De gynaecoloog nam alle tijd en besprak verschillende begeleidingsmogelijkheden

Eerst hadden we nog een afspraak bij de gynaecoloog. Op advies van de huisarts vertelde ik de gynaecoloog hoe ik mij de afgelopen maanden had gevoeld. De gynaecoloog nam mij heel serieus en hij nam alle tijd voor het gesprek. Hij vond het goed dat ik met iemand ging praten. Hij benoemde echter ook de mogelijkheid van medicatie. Ook nu gaf ik aan dat ik dat liever niet wilde. Ik was bang dat ik er te afhankelijk van zou raken, maar ik was vooral bang dat de medicatie de ontwikkeling van de baby (op korte of lange termijn) zou schaden. De gynaecoloog begreep dit, maar gaf aan dat alle spanning en stress ook nadelig konden zijn voor de baby. Eigenlijk was het een kwestie van continu afwegen wat het minst slecht zou zijn voor de baby. Hij vertelde dat er vanuit het ziekenhuis qua begeleiding ook verschillende mogelijkheden waren. Zo zou ik na de geboorte langer opgenomen kunnen blijven, zodat ik niet gelijk de volledige zorg voor de baby zou hebben. Ook moesten we nadenken over hoe we het met de ( nacht) voedingen wilden gaan doen, omdat slaap heel erg belangrijk is voor mensen met depressieve klachten.
Na het gesprek zijn mijn man en ik samen gaan winkelen en hebben we de eerste kleertjes voor ons kindje gekocht. Het was misschien wel de eerste dag sinds maanden dat ik rust had in mijn hoofd en me goed voelde. We sloten de dag af met een heerlijk etentje. Ik dacht oprecht dat de ergste tijd misschien wel voorbij was. Dat ik het mis had, bleek al een dag later.

Ik raakte helemaal overstuur en in paniek

Mijn man en dochter zouden met vrienden meedoen aan de Mudrun en het leek onze vrienden gezellig om vooraf samen te picknicken. Dat vonden wij een heel leuk idee en toch raakte ik er van in paniek. Er schoten allerlei gedachten door mijn hoofd: “nu moet ik van alles gaan regelen, hoe ga ik dat doen, wanneer moet ik dat dan doen?” Ik raakte inwendig helemaal in paniek en overstuur; alsof ik had gehoord dat ik last minute voor een gezelschap van 50 man eten moest verzorgen. Het ironische van dit alles was dat ik eigenlijk helemaal niks hoéfde te regelen. Mijn man zou de boodschappen doen en samen met onze vriend bedenken wat allemaal lekker was om mee te nemen. De boodschappen zouden zij verdelen, dus we hoefden allemaal maar de volgende dag ons deel van het eten in te pakken en mee te nemen.
Mijn man vertrok naar de supermarkt terwijl ik het avondeten zou klaarmaken. Mijn ademhaling werd steeds onrustiger, ik begon licht te trillen en ik voelde een flinke hoofdpijn opkomen. Ik liet alles uit mijn handen vallen en ik voelde de onrust in mijn hoofd en lijf toenemen. Op dat moment belde mijn zus om iets te vragen en ze hoorde aan mijn stem dat ik me niet goed voelde. Ze vroeg wat er aan de hand was, waarop ik enorm begon te huilen en vertelde wat er was gebeurd. Ik voelde me zo gefrustreerd dat ik niet eens in staat was om zoiets simpels als een picknick te regelen. Ik ratelde maar door over dat ik ook nog het eten moest klaarmaken en dat de kinderen door mij te laat in bed zouden liggen.

De zwaarte die even weg was, kwam in alle hevigheid naar boven

Mijn zus onderbrak mij en zei: “jij gaat nu helemaal niet koken. Jij gaat gewoon lekker een broodje eten. Het is echt niet erg als de kinderen even een dag geen groeten eten. Jezelf nu opleggen om nog een hele maaltijd te bereiden is niet verstandig, je lijf geeft heel duidelijk aan dat het klaar is.”
Ik wist dat ze gelijk had. Huilend heb ik mijn man gebeld, die nog in de supermarkt was, en verteld hoe ik mij voelde en wat het advies van mijn zus was. Hij was het daar helemaal mee eens en hij zou wat lekkere broodjes en beleg meenemen. Onze vriend was inmiddels ook in diezelfde supermarkt en toen hij hoorde hoe overstuur ik was, besloot hij alle boodschappen voor de picknick mee naar huis te nemen. Zij zouden de volgende dag alles voor de picknick inpakken en meenemen naar de afgesproken plek, zodat wij niks hoefden te doen.
Ik voelde me heel erg opgelucht dat ik nergens meer over na hoefde te denken en ik was onze vrienden heel dankbaar. Tegelijkertijd voelde ik me intens slecht over mezelf en vroeg ik me af waarom onze vrienden überhaupt nog met ons wilde gaan picknicken.
Ik had het gevoel dat ik aan alle kanten tekort schoot en de zwaarte die even weg was geweest, kwam in alle hevigheid weer naar boven. Ik wist dat ik er goed aan had gedaan om een afspraak met de psycholoog te maken. Dit zou niet vanzelf over gaan, ondanks een paar goede momenten/dagen.