Deel 4: De eerste stap naar hulp

Ik voelde me enorm schuldig

Na mijn uitbarsting en het gesprek met mijn man, heb ik meteen de huisarts gebeld. Ik was uitgeput en ik voelde me enorm schuldig naar mijn dochter. Toen ze beneden kwam dook ze gelijk in mijn armen. Ik heb haar stevig vastgehouden en gezegd hoeveel ik van haar hield. Ik heb haar gezegd hoeveel spijt ik ervan had dat ik zo tegen haar had geschreeuwd. Na het gesprek met mijn dochter heb ik huilend de assistente van de huisarts opgebeld en uitgelegd wat er aan de hand was. Er werd een afspraak gemaakt voor later die week.

De huisarts nam mijn klachten serieus en stelde een prenatale depressie vast

Het gesprek met de huisarts was heel prettig. Ik voelde me heel erg gehoord. Huilend vertelde ik over mijn neerslachtigheid, mijn paniekaanvallen en over het feit dat ik eigenlijk niet genoot van mijn zwangerschap. Ik vertelde over mijn grootste angst; dat ons gezin door de komst van een derde kindje verscheurd zou raken en ik niet meer de moeder voor mijn kinderen kon zijn die ik nu was. De huisarts stelde een prenatale depressie vast. Ze nam mijn klachten heel serieus en ze gaf aan dat het heel goed was dat ik hulp zocht. De kans was namelijk groot dat als ik geen actie zou ondernemen, deze prenatale depressie over zou gaan in een postnatale depressie.

Ook gaf zij aan dat als gesprekken met een psycholoog niet voldoende zouden zijn, er eventueel medicatie voorgeschreven kon worden. Ik vertelde dat ik dit liever niet wilde, wat zij goed begreep. Tegelijkertijd wees zij mij erop dat medicatie de zwaarte iets zou kunnen verlichten, zodat ik niet nog verder weg zou zakken. Nadat we een eerste afspraak bij de psycholoog hadden gepland, wenste ze mij veel sterkte en gaf ze nog aan hoe goed ze het van mij vond dat ik nu hulp zocht.

De kinderen vonden het zielig voor mij

Thuis vertelde ik mijn kinderen dat ik me al een tijdje heel verdrietig voelde en mij over veel dingen zorgen maakte. Mijn kinderen gaven aan dat zij dat al wisten, omdat ze mij best vaak zagen huilen. Ze vonden het allebei zielig voor mij en wilden mij graag helpen. Ik vertelde hen dat ik bij de huisarts was geweest en dat ik nu om de week met iemand zou gaan praten. Ik heb hen uitgelegd dat het niet hun schuld was dat ik mij zo voelde en dat het hun taak ook niet was om voor mij te zorgen. Ik legde uit dat er genoeg volwassen mensen waren om mij te helpen. Dat leek hen gerust te stellen, waarna ze vrolijk buiten gingen spelen.

Open en eerlijk naar mijn kinderen

Ik durf wel te zeggen dat het voor de kinderen heel erg goed is geweest dat we vanaf het begin open hebben gepraat over dat het niet goed met mij ging. Hierdoor hebben zij nooit het idee gehad dat zij ergens schuld aan hadden. Ook heb ik altijd mijn uiterste best gedaan om, ondanks dat ik me heel slecht voelde, er voor hen te zijn. Door naar hun verhalen te luisteren en veel met ze te knuffelen en op de dagen dat ik me redelijk goed voelde echt met ze te spelen of een uitstapje te maken.

Ook na de bevalling hebben we nog geregeld gepraat over hoe ik mij tijdens de zwangerschap voelde. En waar ik zelf soms de angst had dat zij toen bang voor mij waren of dachten dat ik geen goede moeder was, bleek het tegenovergestelde waar. Ze vonden mij juist zo dapper en sterk en vonden het voor mij heel jammer dat ik zo verdrietig was geweest. Ik weet niet of ik ooit in mijn leven meer geraakt ben door woorden dan op dat moment. Dat heeft voor mij heel helend gewerkt.

Spijt van de afspraak

Er volgden een paar rustige dagen; even had ik spijt van mijn gemaakte afspraak bij de psycholoog. Ik voelde me best goed en had geen uitbarstingen meer gehad. Ik vroeg me af wat ik bij de psycholoog zou moeten bespreken; het ging tenslotte prima…