Ik was mezelf niet meer
Na mijn gesprek met de gynaecoloog volgden er een paar relatief rustige weken. Langzaam kreeg ik de hoop dat het misschien toch echt de hormonen waren en dat het wel goed zou komen.
Niets bleek echter minder waar. De angsten en paniek keerden terug en heftiger dan ooit. Ik was absoluut niet mezelf meer. Ik voelde mij heel erg neerslachtig, had weinig energie en werd verteerd door allerlei sombere en irrationele gedachten.
Ergens heel diep van binnen, wist ik dat wat ik voelde en dacht niet echt was. Maar wat het zo moeilijk maakte, was dat die gedachten en gevoelens wél heel echt voelden. Op de momenten dat ik overspoeld werd door somberheid, boosheid en verdriet kon ik niet meer helder nadenken.
Bijna dagelijks huilbuien en woede-uitbarstingen
Ik was ervan overtuigd dat we een hele grote fout hadden gemaakt. Ik was doodsbang dat ik mijn twee kinderen tekort zou doen, dat ik ons hechte gezin zou verstoren en dat de komst van een derde kind de band tussen mijn dochter en zoon zou verstoren.
Daarnaast genoot ik niet van mijn zwangerschap en voelde ik nauwelijks een band met mijn ongeboren kind. Ik had bijna dagelijks huilbuien of woede-uitbarstingen. Die konden zomaar ineens ontstaan en waren vaak op mezelf gericht. Er kwam dan zoveel zelfhaat naar boven, dat ik mezelf bijna niet meer onder controle had. Ook kon ik om de kleinste dingen volledig in paniek raken.
Toen ik op een avond weer een woedeaanval kreeg en daarop volgend een paniekaanval, wist ik dat het tijd was om naar de huisarts te gaan.
Ik schreeuwde dat ze moest gaan slapen
We waren net terug van onze vakantie op Gran Canaria en onze dochter had moeite met omschakelen van vakantie naar weer thuis zijn. Ik wist hoe lastig zij dit vond. Dat merkten we ieder jaar na een vakantie. Nu had ik er echter te weinig bewuste aandacht voor gehad en ik wilde haar te snel weer in het “normale ritme” krijgen. Dit werkte natuurlijk averechts en we waren avond aan avond uren bezig voor zij in sliep viel. Ongetwijfeld zal ze ook mijn spanning en onrust hebben gevoeld. Wat ook niet bijgedragen zal hebben aan het rustig in slaap kunnen vallen.
Hierdoor bleef er nog maar heel weinig tijd en ruimte over voor mijzelf en mijn man, waardoor ik stukje bij beetje verder begon op te branden. Het was de zoveelste avond dat we onze dochter (ondanks het vaste bed ritueel) hoorde huilen en roepen omdat ze niet kon slapen. Er knapte iets in mij. Ik rende naar boven, gevolgd door mijn man, en schreeuwde dat ik wilde dat ze ging slapen. Dat ik behoefte had aan rust en dat ik ook niet meer wist hoe ik haar moest helpen.
Hij vroeg mij of ik alsjeblieft de huisarts wilde gaan bellen
Mijn man stelde rustig maar duidelijk voor dat hij het over zou nemen, zodat ik even rustig kon worden. Ik schreeuwde dat ik weg wilde en ben om half 11 ’s avonds de auto in gestapt. In de auto heb ik verschrikkelijk hard gehuild en geschreeuwd. Ik heb 20 minuten lang rondjes gereden, waarna ik weer naar huis ben gereden. Inmiddels sliep onze dochter en mijn man zat bezorgd op mij te wachten. Twee uur lang heb ik huilend en lamgeslagen op de bank gezeten en alles wat ik op dat moment dacht en voelde eruit gegooid. Mijn man was zichtbaar ontdaan door alles wat ik zei, maar heeft mij zonder oordeel of mening aangehoord. Na afloop vroeg hij mij of ik alsjeblieft de huisarts wilde gaan bellen…
Coachpraktijk de Roze Donderwolk 