Angstig en neerslachtig gevoel
Vanaf het allereerste moment dat ik wist dat ik zwanger was, voelde ik mij angstig en neerslachtig. De eerste dagen na de positieve test hield ik mezelf voor dat mijn gevoelens kwamen doordat de zwangerschap uiteindelijk toch nog heel onverwachts kwam. We zijn er, gezien onze voorgeschiedenis, nooit vanuit gegaan dat het in een keer raak zou zijn. Ik moest gewoon even omschakelen en wennen aan het idee en dan zou het gevoel van blijdschap vanzelf komen, dacht ik. Bij mijn eerdere twee zwangerschappen was ik tenslotte ook hartstikke blij en trots.
Had ik een grote fout gemaakt?
Dat gevoel bleef echter uit, ik kon alleen maar huilen. Het voelde alsof ik een hele grote fout had gemaakt. Ik begreep niks van mijn gevoelens en weet het inmiddels aan de hormonen. Na de eerste echo zou ik mij wel beter voelen hield ik mijzelf voor.
Gevoel van spijt overheerste
De angst, paniek en het gevoel van spijt werden echter met de dag groter. Ik durfde al mijn angsten en gedachten niet uit te spreken. Ik schaamde me voor wat ik voelde en ik begreep er niks van. Uiteindelijk kon ik het niet meer binnen houden. De tranen stroomden over mijn wangen en ik schreeuwde tegen mijn man dat ik het niet wilde. Ik wilde niet nog een kind. Ik wilde dat het uit mijn lijf werd gehaald. Het zou alles verstoren wat goed was, alles waar we zo van genoten.
Na mijn uitbarsting kon ik alleen maar huilen; ik schaamde me diep voor alles wat ik voelde en dacht. Ik was verward en ik voelde mij schuldig. Mijn man nam mij in zijn armen en kon zijn eigen pijn en verdriet, om alles wat ik gezegd had, aan de kant schuiven en er onvoorwaardelijk voor mij zijn. Hij veroordeelde mij niet om wat ik had gezegd. Ik deelde al mijn angsten en gevoelens en hij hielp mij te relativeren. De ergste paniek zakte weg en ik voelde mij een stuk lichter dan voor mijn uitbarsting.
Ergens hoopte ik op een miskraam
De eerste echo was goed en ondanks mijn eerdere gevoelens en gedachten voelde ik dat ik opgelucht was. Dat stelde mij gerust, het liet mij dus niet helemaal koud. De dagen daarna was het even rustig. Helaas was dat van korte duur. De angst borrelde weer op en de paniek werd weer meester van mij.
Het weekend voor de tweede echo voelde ik me fysiek ineens anders. Ik was inmiddels ruim 8 weken zwanger. Ik was niet meer zo misselijk en minder vermoeid. Ik was ervan overtuigd dat ik een miskraam zou krijgen. Ergens voelde dat als een opluchting. Dan was alles opgelost en zou ik me weer beter voelen. De tweede echo was ook goed, de baby was zichtbaar gegroeid en het hartje klopte krachtig. Op de echo leek het net of de baby naar ons zwaaide; het was bijna alsof ze wilde zeggen “ik wil heel graag bij jullie komen.” Ik voelde me zo schuldig en verdrietig om alles wat ik had gevoeld en gedacht. En weer voelde ik heel diep van binnen toch de opluchting dat alles goed was.
Hulp zoeken
Na de echo vroeg de gynaecoloog of we nog vragen hadden. Ik besloot eerlijk te zijn over hoe ik mij voelde. Ze nam mij heel serieus en ik voelde mij heel erg gehoord. Ze drukte mij op het hart om naar de huisarts te gaan, als ik het gevoel had dat ik verder afgleed. Alleen zou ik het niet gaan redden…
Coachpraktijk de Roze Donderwolk 